Emeksizce hep bir fazlası

İnsandır göğe el açan
Bazen bir umut, sırasız istekleri dilinden düşmezken bazen de umutsuzca boynu bükük
İnsan doyumsuzdur
Ne elindekiyle yetinmeyi bilir ne de ona sahip çıkmayı
Emek vermeden hep bir fazlası
Her zaman elindekinin değersizliği dilinde, sahip olamadıklarıysa gözünde büyütürcesine ardı arkası kesilmeyen keşkelerde
Alın teri dökmeden sahip olamadıklarımıza harcadık umudumuzu
Biz ki hep birilerini yükselttik
Savaşta, barışta
Biz ki hep boyun eğenler, bir adım geride duranlardık
Her zaman sesimize ses olacak birini ararken yanlış kapıları çaldık
Sığındık umutsuzca, umut olsun diye
Fırsat bildiler
Umudumuzu sömürdüler
Gün geldi dur diyen çıktı
Düşman bellettiler
Kendileri ellerinde hançer misali hala dost görünürken
Sığınılan kapıları aşanlara, engel tanımayanlara sesleri yüksek çıktığından yol göründü
Darağaçları, kurşunlar
İnsandır göğe el açan
Sesini daha sığındıkları duymazdan gelirken, göklere değin ileten
Bizler oturduğumuz kahve köşelerinde dert edindik bir ömür sahip olamadıklarımızı
Dert edindiklerimize sahip olalım diye ömür feda edenlere kirli dilimizi uzatmaktan geri durmazken
Hep bir siyaset dilimizde
Bazen oturduğumuz dedikodu meclisinde bazen de kendimize bile faydamızın dokunmadığı saatlerde