Şeyma ALTINKAYNAK
“Güneşe aldanma!”
Böyle diyerek ahını alıyoruz güneşin. Korkarım güneşin bile ahını almaktan. Beni vuran rüzgara rağmen ısıtmaya çalışıyor bedenimi. Her sabah benden önce uyanıyor. Sokak lambası sanki dünyanın. Tek kusuru elimi şıklatınca kapanmaması.
Aldanırım ben güneşe, beni kandıracağını bilsem bile. Korkarım güneşe aldanmayan insanlardan. Yanlış yapma hakkım varsa şu hayatta, güneşten yana kullanırım ben onu.
Aldan güneşe! Çünkü gidilecek yolların ahı var üzerimizde. Batan güneşin bizde aklı kaldı. Yola çıkmalıydık gün batmadan. Çünkü gidemediğim yolların acısını çekmeyi sevmem. Gittiğim yolların yamaçlarına, taşlarına, çukurlarına razıyım ama. Yola çıkmalıyız mutlaka, çünkü güneş vazgeçmiyor bizden.
Yine de “eyvallah” deyip geçemiyorum bahara, bir alacak verecek davası var baharla aramızda. Ev sahibinden kaçan belalı kiracısı gibiyim. Herkese kafa tuttum sahibime yenildim.
