Hepiniz Oruspu Çocuğusunuz, Sen Hariç!

Ne zaman parçalandım.

İnanın hatırlamıyorum.

Bir önemi de yok aslında.

Kaybedilen şeylerin kronolojik bir sıralaması ancak bir orospu çocuğunun işi olabilir.

Bu tür insanların kusmak için mideye ihtiyaçları olmaz çünkü.

Her zaman, her konuda, her şeyi kendi lehlerine çevirecek bir kaybediş bulundururlar

kendilerinde.

İnsanların bir şeyleri tükettiğinde ona benzemeye başlamalarını görmeleri ve bundan

gizli bir haz duymaları şaşırtmıyor artık beni.

Akbabayız.

Yedikleri leşten zehirlenen akbabanın leşini yiyen akbabalar.

Kutsal bir yemek.

Sen hariç herkes bu sofrada.

Seni de bizden ayıran tek ayrıntı elindeki soda şişesi.

Bir sperm bankasında sırasını bekleyen pet bardaklarız en fazla.

Bir kadının doğurganlığı için ellerimizle boşaltılan vaad edilen topraklarız.

Bu vücut

Bu sperm

Bu kadın

Yeni bir acının sevinci sadece.

Öyle bir mucizevi bir talep ki bizden istenen, otuzbirimizle yarattığımız dünyadan

sevgiyi düşleyecek kadar ahlaksız.

Onarmak için neyi yıktığıyla ilgilenmeyen bir onur bizimkisi.

Namus diye korunan o bacakların şehvetle açılması.

Kime

Neden

Ne için hizmet ettiğinin hiçbir öneminin olmadığı bir dünyada.

Böyle doğdum büyük bir olasılıkla.

Abiye kardeş, kardeşe kız, kıza erkek.

Kimbilir hangi yıkımı engelledi bedenim.

Kaç ter yapıştı benim sayemde vücutlara

Tahminim ilk günah hatırlanmak olmalı.

Geleceğe bir tohum bırakmak sonraki.

Ondan sonraki de orospu çocukluğu.

Başka bir seçenek gelmiyor aklıma.

Eskiden olsa destan yazardım her bir spermin başardığı kahramanlıklara.

Şimdi kaybeden ikinciyi görmek tek isteğim.

Anladım ki, başarısızlıklarla dolu hayatımızın tek kurtuluşu gelecek olmuş hep.

Bundan dolayı ki, hiç geçmişe ve bugüne dair bir şeyler geçmiyor aklımızdan.

Demiş ya şair; sen rüyayı gördüğünü sanırsın, oysa rüya seni görmeye gelir.

Sana bir sır vereceğim.

Hiçbir bok değilsin.