in

Nefes

Gözlerimi açtığımda bir ağacın altında uzanıyordum, etraf bomboştu. Yüzüme rüzgar çarpıyordu. Halbuki yatağımda kitap okuyordum en son, ne zaman geldim ki buraya? Kapattım tekrar,sonra yine açtım.Gerçekten kitabım göğsümün üzerinde,çimlere uzanmış yatıyordum. Önce biraz korktum. Yavaşça doğruldum. Öyle güzel toprak kokuyordu ki içime çektim doyasıya. Sanki yıllardır duyduğum en güzel kokuydu. Etrafıma iyice bakındıktan sonra ayağa kalktım. Birilerini bulmalıydım. Neredeyim, buraya nasıl geldim, neden yalnızım? Hiçbirinin cevabını bilmemek huzursuz ediyordu. Yürümeye başladım. Ayak bastığım her yerde daha önce hiç görmediğim, dokunmadığım başka çiçekler çıkıyor, ben yanından geçtikten sonra kayboluyordu. Neler olduğunu anlamak için eğilip koparmaya çalıştım. Kopardığım anda geride bıraktığım çiçekler tekrar açtı. Ama bir terslik vardı,çıktıkları gibi soluyorlardı. Koparmanın doğru olmadığını anlayıp yürümeye devam ettim. Bu sefer de açan her çiçek öncekinden daha soluktu. Burası bana bir şey anlatmaya çalışıyor dedim içimden. Ama bir türlü çözemedim sırrı. Aynı şeyi birkaç kez daha yapmaya karar verdim. Eğildim,kopardım ve yoluma devam ettim. Artık hem çiçeklerim daha az hem de renksizdi.
İlerde bir ağaç bulup oturdum altına. Gözlerimi kapattım ve düşünmeye başladım. Bu yol,çiçekler,ağaçlar bana ne anlatıyor olabilirdi?

Bir anda gözlerimi açtım.Evet, gördüğüm rüyaydı. Önce içten bir nefes aldım,rahatlamıştım rüya olduğunu anlayınca. Sonra sorgulamaya başladım.

Her çiçek bir nefesti. Yürüdüğüm yol yaşamın ta kendisi. Ayak bastıkça açanlar sevdiklerim, kopardıkça solanlar üzdüklerim.. Her yeni açanın daha soluk açması da daha önce bir başka çiçeğimi üzdüğüm içindi.. Çünkü her yara az da olsa iz bırakırdı hayatımızda. Peki neden bir çiçeği kopardığımda geride kalanlar tekrar açıp, aniden soluyorlardı? Her üzdüğüm nefes bir diğerinin yara bandı olsa gerekti. Bu yüzden bir diğerini kopardığımda gün yüzüne çıkmaya çalışıyor,yarayı sarmak için uğraşıyordu.

Bir rüya bana yaşarkenki yanlışımı öğretmişti. En büyük yanlışım kopardıklarımla, koklayıp büyüttüklerimi aynı yolda renklendirmeye,mutlu etmeye çalışmamdı. Halbuki koparmak yerine sulamayı tercih etseydim daha da büyütüp daha güzel kokmasına yardım edebilirdim..

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Kırmızı Yazar

Written by Şimal Gürtekin

1996 doğumlu,Yalova'da yaşıyor,İstanbul Üniversitesi Eczacılık Fakültesi 2.sınıf öğrencisi

Bir cevap yazın