Serzeniş

Neler sığdırır insan

Şu yirmi beş senelik ömrüne

Bir tutam sevinç

Bir yığın keder

Bir parça mutluluk

Bir tomar düş kırıklıkları

Paramparça bir iç ses

Vızıldıyor ruhumun derinliklerinde

Kimi boş, kimi manasız

Ve kimi yakıcı sorular canlanıyor zihnimin kuytu köşelerinde

Oysaki her birini sonsuza değin def ettim sanırdım

Aldanırmışım meğer

Bir vakitler ne mutlu, ne neşeli

Ve de ne sevinçli insancıklardık biz

Can acısını küçükken koşturduğumuz o kaldırımlarda düştüğümüzde

Dizlerimizdeki yaradan ibaret zannederdik

Bilir miydiniz kitaplar okurduk biz, kitaplar

Şiirler yazardık, şarkılar söylerdik

O romanlardaki, o aryalardaki dünyayı gerçek sanırdık

O dünyada yaşayalım isterdik

Umurunuzda mı bilmem, o kitaplar çürüdü şimdi

Şiirler tükendi, şarkılar sustu

Ne söyleyeni ne de dinleyeni var artık

Yerlerini bıraktılar apansızca

Karanlık, soğuk ve korkutucu bir boşluğa

Sade kırık ve lekelenmiş düşler

Ve onların omuzlarıma bıraktığı

Sert, acımasız, donuk bir yük var şimdi

Olsun

Ne yükler, ne gizler taşıdık şimdiye kadar

Yine taşırız

Dertler bedava, çileler eşantiyon

Ne de olsa gelip geçici şu ömrü hayatta

22.07.2023