in

Sonsuzluk Vapuru

Rahatsızım. Haykıramıyorum. Haykıramamamı burada haykırabilmeye çalışıyorum. Eksiğim. Cümleler birbirini takip etmiyor eskisi gibi. Zihnim yorgun. Bunları yazabilmek bile olumsuz ruh halimi bir nebze de olsa olumlu bir hale çevirebiliyor. Yorgunum, ama umutsuz değilim. Suskunum, ama düşünmüyor değilim.
Evet, kendime geldim. Kim olduğumu düşünmeyi unutuyordum çoğu zaman. Ben, kendi benliğimi hatırladığım kadar beni yaşayabiliyordum ve çok uzun bir süre sonra, bunu epeydir düşünmediğimi fark ettim. Ama, öyle ya da böyle, fark edebildim.
Fazla umursamanın bedelini ödüyorum. Ben, umursamam ile var oldum evet, şimdi ise bedelini ödeme vakti. Elbette ödeyeceğim. Ben her şeye hazırım.
Ve biliyorum. Kelimeler, cümleleri kovalayacak, daha hızlı; geçmişin, kaybolan gecelerin acısını çıkarırcasına…
Ve ben seni tekrar eskisi gibi hissedeceğim, eskisi gibi yaşayacağım.
Eskisi gibi yapmayacağım tek şey ise seni bırakmak, senden uzaklaşmak olacak.
Ve eminim, daha uzaklara gideceğiz seninle,
Daha uzun düşlere yelken açacağız,
Bütün sensizlikleri düşüneceğiz,
Ve ölüme, ayrılığa küfür edeceğiz,
Çıldırırcasına, öfkeyle, kan fışkıran gözlerle…
Belki de birbirimizi boğazlayacağız!
Evet, bunu yapacağız,
Acıdan zevk alan biz,
Birbirimizi öldürdükçe, birbirimizi daha iyi anlayacağız!
Her damla kan istemediğimiz bir özelliği yok edecek,
Her ölümde daha da yakın olacak uzaklar.
Ölümle haykıracağız, güleceğiz, ağlayacağız.
Ölümle iyiyi, kötüyü birbirinden ayıracağız.
Ölümle iyiliği, kötülüğü baştan yazacağız.
Kaderimiz ölüm olmayacak!
Ölümün kaderi biz olacağız.
Biz onu değil, o bizi bekleyecek,
Ve o bizden kaçacak.
Bizler ise Azrail olacağız.
İşte o gün, o kutsal günde,
Ebediyen sonsuzluğa varacağız.

What do you think?

0 Beğeni
Upvote Downvote
Okur

Written by Yunus Koç

Kendimi bulma yolunda ilerlerken ütopyaya ulaşmaya, tabuları yıkmaya, farklı düşünce tarzları geliştirmeye ve soyutluğu yansıtabilmeye çalışıyorum. Pusulam ise 'insan'.

Bir cevap yazın