Sanki kaburgalarım parçalanıyor. Yoksa seni kaburgamdan ben mi yarattım? İki büklüm ağlayarak uyandığım sabahlar, Uykumda ağladığım geceler, Nefes aldığım her an kaburgamdan sana can mı üfledim? Sanki kaburgalarım parçalanıyor. Kalbimin izdüşümünden, Usulca öptüğün yerden. Oradan ruh üflemişsin sanki bana Oradan kaburgamın bir parçasını vermişim sanki sana. Aşk dediğin yeniden...

Eve gittiĝinde annen, okulunda öğretmenindir senin... Hayat okulundaysan eğer o daha da fena...Temelindir senin.İlk taṣı onlar koyar; yıkılma diye. O taṣ o kadar sağlamdır ki zelzeleyle yerinden oynamaz... Devrilmezsin. Evlisindir... Eşin hamile. Çocuk ha doğdu ha doğacak.. Koşacaksın hastaneye. Dileyeceksin...

Yalnızlık belkide çok şey öğretebilir insan a ama ben hep yalniz kaldım hiç bir insan anlamadı belkide beni beni kalabalık insanlara sorma istanbul un buram buram kokan tarihi eserlerine sor beni çünkü tüm dertleri insanlara degil tarihi eserlere denizdeki...

Kapıyı açtığımda yüzüme çarpan koku burnumun direğini sızlattı. Ya da buna sebep olan yaşadıklarımdı. Bilmiyorum. İçerisi kırık doluydu. Her yer kan olmuştu. Kan, kan, kan... İşte şimdi kokunun sebebini anlamıştım. Kırıklar arasında yürürken bir yandan da ayağım kaymasın diye...

Dediler bana hangi ildesinDedim şiiri gülistanDediler hangi şehre bağlıDedim gönül şehrine saplıDediler galiba sözün pek haklıKim bilir içinde ne sırlar saklıSeni böyle tutuyor pek canlıDedim içinde aşkla nazlı yârim var aşk bakışlıDedim gelin yârinizle gezelim içinde yakışıklı yakışıklıDediler pek...

Büyük bir suç işledim. Bedelini çok ağır bir şekilde ödüyor olduğum ve ömrümün sonuna kadar da unutamayacağım bir suç. Kime mi? Bizzat kendime karşı. Tanrım! Kafayı yiyeceğim! Tik tak… Tik tak…Varlıkla yokluk arasındaki araftayım… Tik tak… Tik tak… sanki ne...

- Ziyanettin!.. Kaç kere söyleyeceğim sana, şu yumurta kabuklarını çöpe atma diye!Dikkatlice çıkardı onları çöp kutusundan; güneşe serdi kurutmak için, şöyle bir geçirip ip gibi akan suyun altından. Uyuyamazdı yoksa akşam, kabukları havanda dövüp güzellik maskesine katmadan.Özenle kahvaltı masasını...

Yakılacak bir kitap yazılıyor yineYine kimseye anlatılmayan duygular içindeKonuşamazken yanındaki hiç kimseyleKalbinden kopan parçalar var içindeİnsan oğlu diyorlarmış bu varlıklaraSözünde durmaz yeminlerini tutmazlarmışYalandan duygular verip yalandan sadakatlerSonra sırtını dönüp terk ederlermişYalanlar uydurdular kendilerineGidişlerine bahaneler bulurlarmışSeviyordum aslında ama... deyipSevmenin amansız...

Ve Devrim kadar güzeldi gözlerinBir emekçinin alınındaki ter kadar temizdi kalbinYetim bir sokak çocuğun bakışları kadar saftı bakışlarınVe bir ırgat kadar yorgundu narin bedeninAma yine de Deniz gibi bakıyordun umutla geleceğeHüseyin gibi dimdik duruyordun zorluklara karşıVe Yusuf gibi gülüyordun...

Ev…Biri diğerinden büyük(ve garip bir şekilde yokuşlu) iki yatak odası ve mutfağıyla bir salonu olan küçük bir ev.Kızın ilk evi, nasıl da heyecanlı. Annesinin evinde iğrenerek baktığı bulaşık yığınına manikürlü ellerine taktığı kocaman sarı eldivenlerle daldığı, içerisinde hayali seyircilerine...