En Çok da Şimdi Korkuyorum

En çok, yalnız kalmaktan korkardım ben,
Bir de dışarıda yağmur yağıyorsa… Ağlardım,
Sus diyecek kimsem de yoktu eskiden
Bulutları kavgaya tutuştururdu,
Çığlığı, kulaklarımla buluştururdu o karanlık beden.
Yıldırım düşmüştü bir yere,
Bir yere muhakkak ki düştü.
Duvarlar öyle söyledi yorma kendini boş yere;
Çünkü Duvarlar haklıydı,
Hem haklı çıkmamışlar mıydı kaç kere?
Hatırla onları!
Onlara inandım,
Kendimse düpedüz yalandım,
Duvarlar gibi değildi;
Bir başkasına inandım.
Ya sonra?
Sonra onun, benim olamayacağına inandım,
Yalancıydım;
İlk yalanı kendime söyledim,
Kendim, kendime inandım,
Kendim, kendimi inandırdım
Ve bir mum gibi! Tam sönmeye yakınken
Bir yalan olduğumu,
Boşuna doğduğumu anladım.
Şimşek çakıyor!
Yalandır belki, belki inanmayacaksın ama;
Ya doğruysa!
Ya şimşeğin ışığı odamda parlıyorsa?
En çok yalnız kalmaktan korkardım ben,
Ya şimdi?
Yanlış kalmaktan korkuyorum,
Bırak yağıyorsa yağmuru,
Tamam, yağsın!
Bırakamıyorsan da söyle,
Yoksa sende benim gibi…
Düpedüz yalan mısın?
Konuşsam anlar mısın?
Benim gibi…
Oturup bir başına…
Bir başkasına ağlar mısın?
En çok yanlış kalmaktan korkuyorum ben,
En çok Kalmaktan…
Birisi benden giderken,
Onu sessizce uğurlamaktan.
Arkasına bile bakmayacağını bile bile
Bir umutla!
Gözden kayboluncaya kadar bakmaktan
Bıkmaktan!
Ve pişmanım!
Pişmanım ki böylece kalakalmaktan,
Böyle bir başıma ve uzak!
Böyle bir başıma ve yalnız!
Böyle bir başıma ve tutsak!
Kelimeler, beni sadece siz mi anladınız?
Ve tutsaklığın içinde hala seni yaşamak!
Yaşlanmak bir başıma,
Sen olmak, son olabilmek mum ışığına
Mum ışığının sonundaki yalan
Ve yalancının tek gerçeği budur, inan!
Son anlarım yalancıda olsam,
Yalancı da olsam bana iyi davran
Uyan Sevgili,
Uyan milyonlarca hasretini geçtiğim,
Uyan ki ölümüme şahit görsün devran
Ölüm…
Sensizken…
Sessizce…
Yalan gibi…
Ve tek gerçeğim…
En çok da şimdi korkuyorum;
Çünkü bir kez öleceğim.