Göz Yaşından Evler İnşa Etmek

Benim adım yalnızlıktır ve kayalara kazınmıştır papatyalarla

Dalgalar fısıldadı çocukluğuma, meşe ağaçları, top koşturan çocuklar ve korna sesleri

Keşke uçurtmanın ucundan tutup bıraksaydım kendimi gökyüzüne, ama

Karlı bir İzmir sabahında plastikten bir kızakla kar prensesini görmek istedim -sadece

Keder bulutu yağmıştı üzerime, eteğime yaldız yaptım, alay etti kendini bilmez çocuklar

Konuşmaya gücüm yetseydi de direnseydim karşı çıksaydım haksızlıklara

Babama sarılsaydım, öpseydim annemi,

‘’Kardeşim’’ deseydim, uzatsaydım elimi ‘’bitiyor!’’

Değişen bir şey var günlerde, kayıp giden, avuçlarımda boşluğunu hissettiğim

Kalemim üşüyor (yazık, ne kadar da aciz!) ait olduğu sokakları; yalnızlığı, denizi ve şarabı

Mürekkep içime sızıyor, akasya ağacı küsüyor gözlerime

Hüznün renkleri parmaklarıma, yüzüme batıyor

Bir yarasa beslemiştim gövdemde, kargalarla aram iyi değildir!

Ve yarasalarda en az benim kadar yalnızdır, zekice gözlerini saklarlar geceden

Anlaşılan üşütülmüş, soğuk algınlığını geçirememiş bir çocukluğumuz vardır

Adım, tüm yaşanmışlıklar dahil mühürlenmiştir zamana

Ben kül, ben köz, ben yüreğimde sımsıkı bir yumruk; hedef almış ölümlere

Eğlencelidir göz yaşından evler inşa etmek