Yağmur
…Onca hatıradan geriye kalan tek şeyin bu olduğuna inanamıyorum. Gün, bana seni seviyorum dediğin günlerden kalma havanın kokusuyla doğuyor ve aynı kokuyla bitiyor.
Senden kaçsam, uzaklaşsam değil hafızamı kaybetsem bile seni hatırlatacak bir şey mutlaka karşıma çıkıyor.
Çiçekler, sokaklar, göğün mavisi, evinin yolu…
İnadına seni işaret ediyorlar bana. Ve onlar işaret ederken seni, ne senden kaçmayı, ne de uzaklaşmayı mümkün kılıyor bana.
Tenime esen rüzgar bile kucaklıyor beni sanki ve küçük bir kelebek gelip öpüyor beni sen tarafından.
Ne delilik bu diyorum, saçmaladığımı biliyorum ama kendimi alıkoyamıyorum senden, özleminden.
Ve elbet gece oluyor. Bir şekilde…
