Neden?

İnsanlar. İnsanlar garip değil mi? 7 milyar insan ve tek dünya. Hepimiz aynı havayı soluyoruz. Neden birbirlerimizi öldürüyoruz? Doğa da oksijenimiz azaldığı için mi? Siz hiç şunu düşündünüz mü? 7 milyar insandan birine bile güvenemiyorsunuz. Bu düşünceyi okuyunca neler aklınıza geldi? Biz neden birbirimize güvenemiyoruz? İnsanlar hatta çocuklar ölürken bu duruma nasıl sessiz kalıyoruz? Neden herkese çamur atıyoruz? Elimiz kirli diye mi? Birbirimizi devamlı zehirliyoruz. Ruhumuzu öldürüyoruz. En acısı da bu. Peki yazık değil mi? Daha dün biri için ölürken diğer gün neden her şeyden vazgeçip, önemsiz hale getiriyoruz? Yoksa sevginin son kullanma tarihi mi var?

Bu düşünceleri ne yazık ki yaşadım ve hala böyle düşünceler aklımda zırvalanıyor. İnsanın yaşama zevki kaldırtmıyorlar bu hayatta. Sayın insanlar sizden çok uzaklardayım. Ne ben sizi anlıyorum ne de siz beni anlıyorsunuz. Duygularıma hapsolmuşum, sizleri izliyorum. Bir insan bu kadar ölümü ister mi? İstiyorum. Sessiz sakin bir şekilde gitmek istiyorum. Onlar gibi olmak istemiyorum. Canım öyle bir yanıyor ki söndüremiyorum. Ne hissettiğimi de bilmiyorum. Her sabah kalktığımda ”yine mi uyandım.” Diyecek şekilde oluyor sertçe kasılan kaşlarım. İçimdeki neyin yoksunluğu var böyle; beni bu durumlara düşüren? Bir şey söyliyeyim, aramızda kalsın. Her nefes alıp verişimde canım acıyor. Etimden et kopuyor sanki. Katlanamıyorum bu hayata dediğimde güzel şeylerin olduğunu söylüyorlar. Bu güzel şeyler sahiden bana neden gelmiyor ? Düşüncelerim beni yeniyor. Adeta kendimi larvasını kemiren kurtçuk gibi hissediyorum. Kendimi yine kendim ölüme sürüklüyorum. Böyle yenilerek bir son olmasını hiç istemezdim. Yine de umarım; o son bir an önce gelir. Siz beni bırakın da yavaşça kapatayım gözlerimi; bir daha hiç açmayacak şekilde… Ülke de antidepresan kullanmayan kalmadı. Dedim ya işte birbirlerimizi zehirledik. İnsanlık öldü.
22:30 13.05.2017