in

Saudade

Adsız

Saudade bölüm 1

Hayatımın belirli zamanlarında yaşadığım duyguları tekrar tekrar yaşıyormuşçasına geçiriyordum günleri. Pencereden sızan ışık sanki aydınlatmıyordu odayı ve sanki normalde hayatıma renk kattığını düşündüğüm herşey birer birer yitiriyordu rengini. Zaman öyle bir hızla geçiyordu ki en büyük acılardan geriye sadece enkaz halinde düşünceler kalıyordu. O öyle bir gerçeklikti ki hem ömrü katleden bir canavar hemde yaraları iyileştiren bir merhemdi. Gece saat neredeyse 3:00’dı. Uyumak zorunda olduğumu biliyordum bu yüzden yatağıma girip usulca gözlerimi kapattım. Aradan sanırım sadece beş dakika geçmişti. Karşımda kardeşim beliriverdi karşımda. kardeşim daha sadece 6 yaşındaydı ve bana fazlaca düşkündü. Yatağımdan yavaş bir biçimde çıktım ve onun yanına gittim. Ellerimle saçlarını düzeltirken bir yandanda ne olduğunu sordum.
– ne oldu lida? Neyin var birtanem?
– uykum gelmiyor abla. Belki balkonda yıldızlara bakarız diye geldim yanına. Benimle balkona gelir misin lütfen?
-tabi ki gelirim! Ama önce söyle bakalım neden uykun gelmedi?
– aslında….
– aslında ne? Anlat şunu düzgün bir şekilde.
– aslında bir nedeni yok. Ama kendimi çok kötü hissediyorum sanki birşeyler olacakmış gibi.
– ne gibi şeyler birtanem?
– bilmiyorum abla hiçbirşey bilmiyorum!
Gözlerinden korktuğunu anlayabiliyordum bu yüzden daha fazla soru sormadım. Çekmeceyi yavaş bir şekilde açtıktan sonra bulduğum en yumuşak Şalı kardeşime uzattım. Kendi hırkamı da giydikten sonra balkon kapısını usulca açtım.
Hava serindi ve gökyüzü tüm güzelliğiyle bekliyordu sanki. Bense nedenini bilmediğim bir hasret duygusuna kapılmıştım ve içimi hüzün kaplamıştı.
-abla,herkes mi ölür?
– evet yaşayan ve yaratılmış herşey ölür. Niye sordun şimdi bunu ?
– merak ettim o yüzden.
– hadi bakalım öyle olsun.
– peki ya yıldızlar onlarda mı ölürler?
Kafamı kaldırıp parlayan yıldızlara baktım . Sonsuzmuş gibi görünüyorlardı. Sanki hep orada kalacakmış ve parlayacakmış gibi. Ama biliyordum, onların da sonu vardı. Birgün tüm ışıkları sönecek ve kaybolup gideceklerdi öylece.

-evet,onlarda ölürler.
Bu dediğimin üzerine kız Kardeşim ağlamaya başlamıştı. Hiç susmadan dakilarca ağladıktan sonra bana döndü.

***

What do you think?

1 Beğeni
Upvote Downvote
Kırmızı Yazar

Written by Ayşegül Özkan

Daha genç yaşlarda hayata atılmış , hayallerinin peşinde koşan; kendini edebiyat ile ifade eden birisi... Başlıca değindiği konular: umut, hayat, melankoli vb.
En sevdiği şey ise Yıldızlar... ★

Bir cevap yazın