Kendine Küsmek: Yalnızlık

Şimdi diyorum ki. Bıraksam kendimi yüksek bir tepeden, sonsuz boşlukta süzülsem. Hafif esinti okşar belki tenimi. Belki o zaman hissederim sevgiyi. Sevgi, bu sıralar hayatımdaki en uzak şey. Ben böyle gelmişim dünyaya. Kabullenmelisin diyorum kendime. Olmuyor. İnsanım sonuçta. Bakıyorum. Herkesin yanında birileri var. Bana herkes küs bu sıralar. Dünyadaki tüm yalnızlarla bir araya gelsem, hepsine sımsıkı sarılırım diyorum. Hepsine sarılırım ama yine ben, bir türlü kendime sarılamam. Herkesi tutarım kollarımda, kendimi tutamam. Herkesi sığdırdığım kollarıma ben bir tek beni sığdıramam. Gerçi onlar da bir müddet sonra bırakırlar beni. O derece olduğuna o kadar eminim ki. Zaten aptalın tekiyim, elimden hiçbir şey de gelmiyor, çirkinim. Sanırım yalnızlığın dibini yaşatıyorum kendime. Kendimi de terk ederek.