Yorgun

Bırakıp gitmeli şimdi.

Tam zamanıdır buraları terketmenin.

Tam zamanıdır şimdi ölmenin.

Tutanacak bir dal kalmamışken,

Umut dolu bir yarın

Yaşamak için bir sebep kalmamışken,

Göçüp gitmeli bu dünyadan.

Gecenin en zifiri karanlığında,

Geceden daha zifiri demli çayı bardakta,

Sevdiklerini dünyada bırakmanın tam zamanı.

Ama bunlardan geçmek ne mümkün.

Her şeyden çok istediğin ölüme bile cesaret edememek…

Acizlik midir yoksa inadına yaşamak mı?

Muallak.

Bu yorgunlukla nereye kadar gider bilmem.

Ya ruhum yorgun düşer ölürüm,

Ya da dayanamam kendi katlimi yazarım.

Bırakın !

Bırakın beni yalnız başıma, ağlayayım.

İçimde ki kurtlanmış ruhu haykırayım.

Bırakın süzülsün gözlerimden yaş

Hep içimize ata ata olduk böyle ayyaş.

Ruhuma küçük gelir bu küçük yaş

İnsanlar gamsız, ruh değil sanki taş.

Şimdi yaşamak mı, ölmek mi çözüm ?

Bırak beni terk edeyim buraları iki gözüm.

Kalsın ben öldükten sonra şu iki sözüm;

Şair artık dayanamaz oldu…