Bir şeyi sonsuza kadar kaybettiğini bilmek… Elinden hiçbir şey gelmeden parmaklarının arasından kayışını izlemek… Yitirmek aşkı, sevgiyi. Ve bunu bilmek… Sırf biraz daha uzatmak için beraber yürüdüğünüz yolları yürümek… Aynı havayı solumaya çalışmak. Aynı konuşmaları tekrarlamak kafanda… Her sarılışı, her öpücüğü anmak, Aramak, Ummak… Görülmeyecek bir rüyaya uyumaya çalışmak… Aynı köşe başlarında...

Ben bıraktığın yerdeyim sevgilim. Göğsümdeki ağırlık bıraktığın yerde. Yatağımın sağındaki soğukluk bıraktığın yerde. Artık her sabah ağlayarak uyanmıyorum ama sigaram her sabah elimde. Çok sigara içersem kızardın ya sen günde üç pakete çıktım yokluğunda belki kızmaya gelirsin diye. Ben bıraktığın yerdeyim sevgilim. Evim de bıraktığın yerde. Yolu unuttuysan söyle, ben...

Gidişi… Sanki cehenneme düşüyormuşum gibiydi. Sanki cennetten kovulmuşum gibi. Her şey yasaklanmış gibi. Sanki dünyalar parçalanıyordu. Yağmur yerine yalnızlık yağıyordu. Sanki kalbime bıçaklar saplanıyordu. Sanki dünyamı da götürüyordu. Alt tarafı gidiyordu…

Kapı arkası kaçak göçek öpüşmelerimiz sabırsız, aceleyle soyunup uzun uzun sevişmelerimiz bir koltukta sarmaş dolaş gülüşlerimiz burun buruna, soluk soluğa yek pare uykuya geçişlerimiz kahveyi orta, çayı şekersiz içişlerimiz kahvaltıyla bir bardak çay, kahvaltıdan sonra yeni bardakla keyiflerimiz akşam yemeğini tatlıyla geçiştirmelerimiz saçma tartışmalar sonra küsüşlerimiz bir yerlere hep...

Sana gelmek eve dönmek gibi. Hani insan kendi evinde, kendi yatağında bile rahat edemez. Hayatı boyunca olduğu her yerde aklının köşesinde bir cümle vardır hep: Eve dönmek istiyorum. Sonra evine girer. O cümle hala aklının köşesinde. Büyüdüğüm eve dönmek istiyorum...

Bir gece vakti saat on iki yirmi iki ayın şavkı denizde. Ve ben yüreğimdeki sızıyla seni düşünüyorum. Aramızdaki mesafe ne kadar kısa ve o kadar uzağız ki dokunamıyorum asla. Bir adım dahi atmamaya yeminli kalplerimiz. Ve ben gözlerimde yaşlarla bakıyorum aydaki yansımana. Ayın hep aynı yüzünü görürmüşüz sevgilim, öyle derler. Ben...

Bana niye yaptın bunu? Bu ağırlık geçmiyor. Aldığım nefes yük. Bana niye bunu yaptın? Madem gidecektin niye kalmak istediğine inandırdın beni? Bırakıp gitseydin. Canım daha az acıyordu o zaman. Ölmemiştim o zaman. Bana bunu niye yaptın? Ben sana ne yaptım?...

Geçecek güzel kızım, geçecek. Acıların içinden geçersin geçmesi için. Bir parçan düşer her seferinde.  Şanslıysan düşen parçandan tutar birileri elini. Şanssızsan elini sen tutarsın yeri gelince. Ama geçer. Bir gün ağlamamak için çeneni sıkmak olursun. Bir gün ağlamak olursun. Başkaları da...

Eskiden seni çok özlediğim için ağlardım. Canım acımazdı ama. Arada ne kadar mesafe olursa olsun orada olacağını bilirdim. Bir telefon uzağımda. Bir fotoğraf yakınımda. Ve gün saymanın bir anlamı olurdu. Artık gerçekle yüzleştim. Bana ihtiyacım olanı veremezsin. Ve benim sana...

Bazı hasretler insanın boğazında bir yumru kalbinde bir düğüm. Bazı hasretler akmayan –kirpiğe takılı kalan ama akamayan- o tek damla gözyaşı. Bazı hasretler nefes. Bazı hasretler soluksuz. Bana bakışın herhangi bir anda başımı kitaptan kaldırdığımda mesela gözlerimin gözlerine değmesi. Seni çalışırken izlemek –odaklanmış. İçime dolan sevgi tüm dünyayı sarabilir. Ve sarılmak sana dokunmak sokulmak boynuna nefes almak nefes vermek nefesini...