Ezgi Esra Durğut
Bir şeyi sonsuza kadar kaybettiğini bilmek…
Elinden hiçbir şey gelmeden
parmaklarının arasından kayışını izlemek…
Yitirmek aşkı, sevgiyi.
Ve bunu bilmek…
Sırf biraz daha uzatmak için
beraber yürüdüğünüz yolları yürümek…
Aynı havayı solumaya çalışmak.
Aynı konuşmaları tekrarlamak kafanda…
Her sarılışı, her öpücüğü anmak,
Aramak,
Ummak…
Görülmeyecek bir rüyaya uyumaya çalışmak…
Aynı köşe başlarında durmak
Ve gülmek hatıralardaki cümlelere…
Aynı caddenin ortasında kalkışmak vedalara…
Hediyeyi verdiğin sokakta dikilmek.
Bitmesin istemek ama yitirmek…
Onu anlatacağın kişileri arayıp bulmak
ama ondan tek kelime konuşamamak…
Ağlamak çaresizce…
Hıçkırıklarınla ciğerlerini parçalamak.
Her gözyaşında kalbinden bir parça akıtmak.
İyi olamamak…
Sonsuza kadar yitirmek bir şeyi.
Daha da kötüsü yitirdiğinin farkında olmak…
Ezgicim duygularını güzel ifade etmişsin ancak inan ki hayatta kalem tükenir ancak sayfalar tükenmez. Geçmişe takılmadan hayatın anlardan ibaret olduğunu idrak ederek anların tadını çıkarırcasına yaşamak lazım hayatı…