Ecem ünal
Kırıp döküyorum paramparça ediyorum. Acımı çıkarıyorum , azat ediyorum kendimi.İçimde bin bir türlü zafer coşkusu, bu zaferin haklı gururluluğu ve o kutlama şarkıları; işte şimdi hep bir ağızdan kurtuldun kızım başardın!
Sen zincirlerini kırdın, sen yapamam dediğin her şeyi yaptın. Hem de bir başına yaptın korktuğun için değersizleştirmemek adına kimseye söylemediğin her şeyi aştın. Bu zafer senin kızım. Sevgi her şeyin üstesinden gelemezmiş üstelik sana zarar vermeye başladığında. Herkes yargılar ve geçer. Bunca olaya rağmen onunla olmaya devam mı ettin? Bunca yaşananlara rağmen ayrılmadın mı? Biri de çıkıp bunca şeye nasıl dayandın neden bunu yapmak zorunda kaldın demez. Çünkü yargılamak çok daha kolaydır.
Yaşanılanları dinlemek, yaşayanın hissettiği acılar kadar derindir. İyi yüreklilerin cehennemidir bu dünya. Sevdiğiniz zaman öylece bırakıp gidemezsiniz, her güne yeni bir umutla, karşındakinin düzeleceği umuduyla başlarsınız. Eliniz hep kendi omzunuzda geçecek kızım tesellisindedir. Geçmeyecek kızım, hiçbiri geçmeyecek. Yaşadığın ne fiziksel acılar ne psikolojik acılar hiçbiri geçmeyecek. Ama sen güçlü durup bu durumu bitirirsen devam da etmeyecek. Her acı gibi son bulacak, her acı gibi deneyimler kazanacaksın, dersler çıkartacaksın zor da olsa öğreneceksin. Güçlü dur kızım yapabilirsin bu zafer ne onun ne bunun ne başkasının bu zafer senin. Şimdi senin, çalsın kulaklarında zafer şarkıları ve eğer kendini biraz umutsuz, korkmuş, güvensiz hissedersen; ben ve benim gibi celladını yenmiş kadınları düşün. Bir elini omzuna koy ve fısılda şimdi; yapabilirim.
Sen çok güçlüsün kızım!
