Her şey kendine ait bir odada, elleriyle kendini yok ettiğini bir şairin öyküsünde görmesiyle başladı. yeni bir kendine ait bir oda inşa etmek, ait hissetmek, sevmek istedi. Sonrasında ise hepsi başına yıkıldı öyle toydu ki kendini bilmiyordu, aidiyetin aranarak...

Onu,bir pencere kadar sevdim ben. Penceresinin pervazı benim için hayata açılan kapıydı, önündeki çiçekler benim için cennetteki yasaklı elma ağacı misaliydi. Ona meyletmek benim dünya sürgünümün başlamasıydı. Karşı binadan ona bakmak, yaşamayı merak edip doğamamaktı. Öyle ki hemencecik saçlarını boynunda...

Geçen yaz gecelerinde, kendini delicesine güzel hissederek dalga sesleri eşliğinde gecenin koynuna girdiği koltukta bu yaz güzelliği sorguluyordu. Daha önceleri bu mevzu aklına hiç takılmazdı fakat sene içinde bir arkadaşıyla kahve sohbetinde güzellik hakkında konuşmuşlardı. Sonra İstanbul’un o  demdemesinde bu...

Benim küçük kızım, seni öylesine özlüyorum ki.  Hem sadece ben mi kedimiz, çiçeklerimiz hepsi özlüyor. Güllü, arsız, küskün.. Sen yoksun diye öyle soluklar ki ne ettiysem ne kadar konuşsam da senin anlattıklarının, senin verdiğin suyun etkisini göstermiyor. Bak, miskin artık...

Hatırlıyor musun, zamanında beraber gökyüzünün fotoğrafını çekmiştik! Boşlukta el ele yürüyüp yolun sonunda kendimizi kalbimizin terasından atmıştık. Ne demiştik bizi ancak biz öldürebilirdik.. Hatta cenazemizde kıkırdayarak şiirler okumuştuk onları da ses kaydına almıştık, bir zamanlar vardık demek için.. Ah sevgili...

  Kadın, bembeyaz elleriyle insanlık gömleğinin içine bağlanmıştı. Gövdesi, bazen büyüdükçe büyüyen bazen de iğne ucu kadar küçülen bir odada eli ve ayağı kitlenmiş, ağlamaktan nefes almayı unutmuş bir şekildeydi. Hemşire kriz anlarında yanına gelip nefes alması için yalvarıyordu. Kadın...

Bir gün, biçare gönül bir hakime sevdası yüzünden mahkemelere düşmüş. Ne hikmetse yargısını da sevdası yapıyormuş. İşte hayat bu ya olmuş tüm bu dediklerim ve dava başlamış.  Hakim gönüle demiş ki ‘beni tanımıyorsun bu nasıl sevda? ‘ gönül de...

Sonunda neden biz olamayacağımızı anladım, garâm. Bu zamana kadar sen, tüm olmazları önüme koydukça ben bir yerden çıkış bulup ya da bulamayıp yine de sana geliyordum. Çünkü beni hissettiğine inanıyordum. Bu hissiyat herkeste vuku bulmaz diye düşünüp giderek pelteleşen...