Kahraman

Sevgili Atam, ilk kahramanım;
Seninle büyüyen milyonlarca çocuktan biriyim ben. Kalbiyle beraber sana duyduğu sevgiyi büyütenlerden biriyim. Seni sadece bir kerecik görebilmenin hayalleriyle yanan çocuklardan biri de benim.
Kelimeler nasıl bir araya gelir bilemiyorum aslında. Sana duyduğum sevgiyi anlatmama yarayacak bir kelime olduğunu da sanmıyorum.
İlk seni öğrendim ben. Kahramanlıklarını dinledim. Masal kahramanlarına hiç ihtiyacım olmadı benim. Hangi masal kahramanı seninle yarışabilir ki zaten? Korkularımla yüzleşmeyi senden öğrendim. Sevginin en saf hallerinden birini tattım. Minnettarlığı öğrendim senden. Emanetlere sahip çıkmayı, vatanın kutsallığını… Bu vatanın bize aslında miras bırakılmadığını, bizden sonraki kuşaklardan emanet olduğunu hep seninle öğrendim.
Hayvanları sevmeyi öğrettin bana. Yaratılmış her canlının şefkate ihtiyacı olduğunu, insan olmanın en büyük koşullarından birinin şefkat göstermek olduğunu öğrettin. Doğaya saygı duymadan, onu korumadan onun bir parçası olunmayacağını sen öğrettin.
Haklı olduğumda sinmemeyi, güçlü olmayı ve güçsüzü korumayı seninle öğrendim. Özgürlüğün ne kadar değerli bir şey olduğunu seninle anladım. Boyun eğmemeyi, dik durmayı öğrendim sayende. Senin izinden yürürken yorulmamayı öğrendim. Karanlıkların mum yakılarak aydınlatılamayacağını, mum olup yanmak gerektiğini öğrendim. İnsanın vatan uğruna yanmaktan yorulmayacağını senin sayende öğrendim.
Resimlerine bakınca içimi bir gurur kaplıyor Atam. İnce bir sızı yakıyor ama kalbimi aynı zamanda. Çocuklarla beraber olan fotoğraflarını görüyorum, gözlerim doluyor. ‘Keşke,’ diyorum içimden ‘keşke o çocuklardan biri de ben olsaydım.’ Sadece bir kerecik görsem seni… Sadece bir kere ellerine sarılıp öpsem minnetle… İçimdeki sevginin tüm yoğunluğuyla gözlerine baksam… Sadece bir kere teşekkür edebilsem sana sarılarak… Sadece bir kere bir demet çiçek verebilsem…
Nasıl imreniyorum o çocuklara bilemezsin Atam. Nasıl içim gidiyor bakarken… Adının geçtiği her ortamda nasıl dikleşiyor omuzlarım… İçimi nasıl bir özlem dalgası kaplıyor anlatamam ki. Kıvançla doluyor göğsüm. Ama kalbimde bir yerde bir yara kanıyor işte. Seni görememenin yarası yavaş yavaş ama hep kanıyor. O çocuklardan biri olamıyorum. Bu içimdeki sevgiyi bir parça bile azaltmıyor; katlıyor.
Atam. Yolundan öğrettiğin adımlarla yürüyerek geliyorum. Aydınlıklar için mum olup yanmayı bilerek yürüyorum. Senin yolundan sapmadan, sana yürüyorum. Seni kelimelere sığdıramayacak kadar çok seviyorum. Minnetle ellerinden öpüyorum.